 |
Φωτογραφία: Βόλος 24 Μαρτίου 1959
Α! τάξη στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου
Δίπλα εξ αριστερών μου η Πηγή Γρηγοριάδου,
αδερφή της γνωστής ηθοποιού Αφροδίτης…
Σημειώστε πως δεν είχαμε θρανία παρά τραπεζάκια...
|
Θα ξανάβλεπα τους καλούς μου συναδέλφους,
τους λατρεμένους μαθητές… Αχ! αυτά τα παιδιά!... Και τι δεν γίνεται για χάρη
τους!...
Και να μαι στις 8 ακριβώς στο Μουζάκι.
Περπάτησα αρκετά μέχρι το Σχολειό… Στο δρόμο παρέες μαθητών άλλοι με ποδήλατα
και άλλοι πεζή αστειευόντουσαν ανέμελα.
Όσο πλησιάζω νοιώθω την καρδιά μου να
χτυπάει πιο δυνατά και πιο γρήγορα. «Σήμερα χτυπούν πολλές καρδούλες σ’ αυτόν
το ρυθμό, η κάθε μια για τους δικούς της λόγους.», σκέφτομαι.
Σφιχτές
αγκαλιές, φιλιά με παλιούς και νέους συναδέλφους… Χαρά μεγάλη, κουβεντούλα μέχρι
να έρθει ο παπάς για τον αγιασμό… Όλα στην εντέλεια κατά πώς το προστάζει η μέρα. Ύστερα το κουδούνισμα που μας καλεί όλους στο προαύλιο. Δυό σκαλοπάτια
πιο ψηλά το τραπέζι με τον βασιλικό, που περιμένει να ραντίσει μικρούς και
μεγάλους… και απέναντί μας αυτά τα γελαστά μουτράκια, αυτές οι χαρούμενες
φατσούλες με όλα τα χρόνια και τα όνειρά εμπρός τους, τούτες οι ψυχές με τις
προσδοκίες και τους στόχους, με διάθεση για δημιουργία και ελπίδες… πολλές
ελπίδες και πόθους…. κι ο νους ξεστρατίζει. Πόσα χρόνια να πισογύρισε…
Χρονιά του ´56 στο Βόλο. Δυό χρόνια μετά τους καταστροφικούς σεισμούς και ούτε λέξη
για νηπιαγωγείο. «Όχι που θ’ αφήσω το παιδί να το πλακώσει το σχολειό…» έλεγε
και ξανάλεγε ο μπαμπάς, κόβοντας νευρικές βόλτες στην ευρύχωρη τραπεζαρία με τα
χέρια δεμένα πίσω.
«Καλά, καλά, Γιάννη μου! Μην συγχύζεσαι… Θα γίνει ό,τι πεις…» απαντούσε
τρυφερά η μαμά. Έλα όμως που κάτι έπρεπε να κάνω κι εγώ τ’ ατελείωτα πρωϊνά.
Για αρχή η μαμά με ξεγελούσε δίνοντάς μου πολύχρωμα κραγιόνια, κόλλες από το
χασάπικο της γειτονιάς όπου αντέγραφα ολόκληρες παραγράφους από τα νομικά
βιβλία του μπαμπά, δίχως να καταλαβαίνω το παραμικρό. Παρέα το παλιό ραδιόφωνο
το Philips…
(Υπάρχει ακόμα και μέχρι σήμερα και
αποτελεί εικαστική παρέμβαση στον ίδιο χώρο στην ίδια πάντα θέση)
Γρήγορα
όμως τη βαρέθηκα αυτή τη δουλειά. Χάθηκε το ενδιαφέρον μου με το να αντιγράφω
παραπομπές και παραγράφους με τα χρωματιστά μολύβια! Κάτι άλλο ήθελα αλλά τι;
Μάλλον παρεούλα με άλλα παιδάκια… Πού θα τα εύρισκα όμως; Και η σοφή μαμά (όπως
όλες οι μαμάδες) βρήκε τη λύση: Μα γωνία πιο πέρα από το σπίτι μου υπήρχε το
11ο Δημοτικό Σχολείο…μιλιούνια τα παιδιά… Σαν έβγαινα στο μπαλκόνι οι
φωνές τους την ώρα του διαλείμματος ακουγόντουσαν δυνατά και καθαρά λες και
ήταν στην αυλή μας! Έτσι, λοιπόν, η μαμά, παρακάλεσε την δασκάλα της Πρώτης,
την κυρία Μαρία να με δέχεται ως ακροάτρια στην τάξη της, ιδίως τ’ απογεύματα,
που δίδασκε ζωγραφική, χειροτεχνία και ωδική. Τί να σας λέω τώρα!... Η καλύτερή
μου!... Παρόλο που άλλες φορές ήμουν ζιζάνιο, εκεί, καθόμουνα Παναγία. Φοβόμουν
μήπως κάνοντας φασαρία, με διώξει και διόλου δεν ήθελα να συμβεί αυτό. Αν και
μικρή, μου έδωσαν κι εμένα ένα κατακόκκινο ψαλιδάκι με στρογγυλεμένες τις μύτες
(για να μη βγει κανένα μάτι) κι έκοβα κι έραβα… Χαχαχαχαχαχαχα Αφήστε στην ώρα
της ωδικής!... Μια μαγεία!...
Όμως όπως όλα τα ωραία πράγματα που κάποτε
τελειώνουν έτσι και για μένα ερχόταν εκείνη η απαίσια στιγμή, που ο Διευθυντής,
ο κύριος Κρανάς, και κατόπιν δάσκαλός
μου στις δύο τελευταίες τάξεις, μ’ έδιωχνε επειδή το σχολείο είχε και άλλες
λειτουργίες στις οποίες δεν ήταν δυνατόν ν’ ανταποκριθώ. Επέστρεφα, λοιπόν, στο
σπίτι με σκυμμένο το κεφάλι. Η μαμά, που καταλάβαινε το λόγο, κάνοντας τάχα την
ανήξερη, με ρωτούσε:
_ Τι έχεις, καλό μου; Γιατί τέτοια μούτρα;
Κι εγώ, φανερά στεναχωρημένη, της απαντούσα
με όχι καθαρή άρθρωση… (Τεσσάρων χρόνων ήμουν η καψερή):
_
Άτα…άτα…μαμά…ήτε κύλιος Κλανάς…είπε τα μωλά να παν τη μαμά τους… (Άστα…άστα…Ήρθε ο κύριος Κρανάς και είπε τα μωρά να παν στη μαμά τους)
Ξεσπούσε
σε τρανταχτά γέλια και μέχρι το βράδυ το είχε μάθει όλη η γειτονιά.
Πόσο ευτυχισμένη ήμουν ακόμα κι όταν ο κύλιος
Κλανάς με έδιωχνε…
Καλησπέρα σας…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου