Έχω μια κρυφή λαχτάρα να δω και πάλι τις
κοπελιές με τα παρασόλια τους δυο αξιοσημείωτους άντρες, την κυρία με το ντοσιέ
αλλά και τον χαρούμενο αρλεκίνο να τον πω… τσιρκολάνο… να τον πω… Μ’ αρέσουν αυτοί
οι τύποι. Με κάνουν και σκέφτομαι… ζω... Ίσως μέσα από τη δική τους παρουσία,
αλλά ζω...
Να τοι, λοιπόν. Αποφάσισα σήμερα να τους
δώσω υπόσταση, να τους συγκεκριμενοποιήσω, να τους ονοματίσω, να τους κάνω να
παίξουν στο θέατρο του νου μου…
Να! οι δύο άντρες. Ο ένας ενήλικας, γύρω
στα σαρανταπέντε, ψηλός με ανοιχτό χρώμα δέρματος και καστανόξανθα μαλλιά.
Δείχνει να ναι πλούσιος φαίνεται από το
επίσημο πρωΐνό του κοστούμι και τα καλογυαλισμένα ακριβά παπούτσια του.
Φαντάζομαι πως δεν είναι παντρεμένος. Η γενειάδα του είναι περιποιημένη και το
πρόσωπό του δείχνει ευχάριστο. Χειρονομεί ελάχιστα κα περπατά αρχοντικά. Άραγε,
ένας τέτοιος άνθρωπος, με τι να ασχολείται; Ίσως να ναι πλούσιος κτηματίας ή
ένας ρομαντικός ταξιδιώτης, που αρέσκεται να κάνει οδοιπορικά σε Ελλάδα και
Ανατολή. Έχει πείρα και φαντασία. Δείχνει άνθρωπο χορτασμένο από τη ζωή. Εκείνη
του φέρθηκε καλά και ο κύριός της το ανταποδίδει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο.
Είναι ο κύριος… Ντε Σενάρ… αποφασίζω!... Ζεράρ Ντε Σενάρ, ναι!... Βεβαίως! Φαντάζομαι
πως αυτός ο άνθρωπος δεν έχει μικρότητες, ακρότητες ούτε αναστολές. Δεν είναι
ανηθικολόγος μα ούτε και ανήθικος. Κινεί ο ίδιος τα νήματα της ζωής του λες κι
αυτή του έχει παραδοθεί· ίσως να του αξίζει κάτι τέτοιο.
Εδώ και καιρό έχει γνωρίσει τον νεαρό
που περπατά δίπλα του. Είναι ο Φρανσουά. Θαυμάζει απεριόριστα τον κ. Ντε Σενάρ.
Τον ακούει με προσοχή αλλά και θαυμασμό συνάμα. Τι άραγε να του διηγείται
εκείνος; Για την καλή φετεινή σοδειά ή για τις περιπέτειες στα ταξίδια του;
Όταν ο ταξιδιώτης γίνεται πλέον πρωταγωνιστής και ο τόπος περνάει σε δεύτερη
μοίρα; Ο Φρανσουά τον ακούει ανοίγοντας έκπληκτος τα μάτια. Είναι δεν είναι
εικοσιπέντε χρόνων ο φίλος μας. Λεπτός, ξερακιανός, αεικίνητος, νευρώδης, με
σκούρα καστανά μάτια που κοιτάζουν ανήσυχα… Που ανυπομονούν να δουν τον κόσμο.
Δείχνει να ενδιαφέρεται για τα πάντα… ίσως γι αυτόν το λόγο και το ελαφρύ
στρίψιμο του κορμιού του προς τον κ. Ντε Σενάρ καθώς περπατούν. Τα ρούχα του
είναι πολύ καθαρά και προσεγμένα · του κουτιού φαντάζουν. Πολύ προσεκτικά,
σχολαστικά, θα έλεγα, συνδυασμένα μεταξύ τους και ποιοτικώς όσο και
χρωματικώς. Επιδέξιος τεχνίτης αλλά αριβίστας. (Ίσως κάποιος πρόγονός του να
είχε καταταγεί ως βοηθητικός στον Ρωμαϊκό στρατό την εποχή του αυτοκράτορα
Πόστομου) Θα είναι ένας άνθρωπος που τον απασχολεί εντόνως το άλλο φύλλο.
Πιστεύει πως οι γυναίκες ενστικτωδώς αγαπάνε αυτούς που τις αγαπάνε… «αλλά
πρέπει να προσέχεις» συμπληρώνει ο κ. Ντε Σενάρ, «γιατί αν το πάρουν στα σοβαρά
ότι τις αγαπάς, θα σε πατήσουν…Όπως όλα τα πλάσματα άλλωστε...» Του Φρανσουά
του αρέσει να βρίσκεται ανάμεσα σε γυναίκες, ό,τι και να αντιπροσωπεύουν
εκείνες…. ερωμένες, φίλες, συγγένισσες. Είναι ένας εκκολαπτόμενος bon viveur!
Όπως όμως και να έχει το πράγμα δεν
μένουν διόλου αδιάφοροι στη θέα των γυναικών που έρχονται από απέναντι. Είναι
μια παρεούλα από τρεις. Η Νινόν – ας πούμε – η Καρλόττα και μια μεγαλοκοπέλλα (επειδή
η καλή μου ανατροφή δεν μου επιτρέπει να την χαρακτηρίσω γεροντοκόρη) η Έμμα. Ανέραστη,
ίσως, και όχι, με βλέμμα ανήσυχο από επιθυμία και όχι από την επιθυμία. Τα
βράδια διαβάζει ρομαντικούς συγγραφείς και φαντασιώνεται τη ζωή της ηρωίδας
έτσι ώστε, όταν ζει την πραγματικότητα να μη θέλει να χαλάσει τ’ όνειρό της!...
Είναι μια καλοντυμένη γυναίκα. Το φόρεμά της έχει βολάν που καλύπτουν το μπούστο.
Ο κορσές δείχνει στο στήθος μιαν ανεπαίσθητη καμπύλη. Κάτω από το φόρεμα θα
είναι η μεταξωτή καμζόλα και το μεσοφόρι από ταφτά. Έτσι συνηθίζεται εξάλλου.
Τα μαλλιά της πλούσια, μαύρα, που κρύβονται ατίθασα κάτω από ένα πλατύγυρο
καπέλλο στολισμένο με μικρά ρομαντικά σομόν λουλουδάκια. Ζει σε μιαν έπαυλη,
είναι τίμια, ηθική αλλά αυτά δεν την κάνουν ποθητή. Έτσι κι εκείνη στρέφεται σε
"εσωτερικά" ταξίδια και "θέλω". Μελαγχολία, ηλιοβασίλεμα,
άγγελος, ψυχή είναι μερικές λέξεις που ανήκουν στον κόσμο της. Αν κοντά σ’
αυτές βάλουμε και το παράξενο, το μυστηριώδες, το σεληνόφως, τον πόθο και τον
ίμερο, έχουμε την πεμπτουσία της ρομαντικής ψυχής, φαντάζομαι. «Μέσα στον ύπνο
μου η καρδιά μου θα σε δει» ακούμε το παραμιλητό της στις ιδρωμένες νύχτες της.
Κάνει κάπου-κάπου συντροφιά με τις δυο νεαρές γειτόνισσές της, που κάτω από το
ομπρελίνο τους μοιράζουν ματιές και χαμόγελα όλο υποσχέσεις.
Εκκολαπτόμενες δεσποινιδούλες των
δεκαοχτώ χρόνων με την αναίδεια και την αυθάδεια που επιτρέπει η ηλικία τους
αλλά και το γονεϊκό περιβάλλον. Με την ανεμελιά και την αισιοδοξία, με την
πεποίθηση πως ο κόσμος όλος είναι πλασμένος για εκείνες και πως, το… "μυστηριώδες
αρσενικό" θα είναι για πάντα στα πόδια τους. Κορδέλλες παντού μα… και
κορδελλάκια!... Δείχνουν να συμβιβάζονται με τις επιταγές της εποχής αλλά, για
φαντάσου, να μπορούσαν να δείχνουν δυναμικές και ανεξάρτητες!! Βαθειά είναι
αισθαντικές αλλά τις θωρώ γλυκές σαν αγγέλους και νέες σα χνούδι. Η
συγκρατημένη ορμή τους θυμίζει αερικό, νερό που πέφτει από ψηλά, μύλο στο ποτάμι,
χαρά για τη στιγμή που περνά, μεθυστικό όνειρο, ευτυχισμένη αθωότητα. Θα
κατακτήσουν άραγε μιαν ευτυχία μέσα από την κατάσταση που αγγίζει τα ασύνειδα
ορμέμφυτα και το παράδοξο; Ή θα λιποθυμήσουν πάνω στο κορμί του άντρα,
ξαντλημένες από τη φρίκη του απαγορευμένου έρωτα;
Και το βλέμμα μου αναπαύεται στη Ραχήλ.
Αυτό το όνομα θαρρώ πως της ταιριάζει… Ίσως να ναι συγγραφέας. Καθισμένη στο
ίδιο πάντα παγκάκι, έχει ανοιχτό κάποιο ντοσιέ και κρατάει σημειώσεις.
Σταματάει, παρατηρεί ολούθε και ξαναγράφει ή σχεδιάζει… Είναι μια νέα γυναίκα
που δεν φαίνεται όμως ν’ ακολουθεί πιστά τις ενδυματολογικές επιταγές. Έχει
δική της αντίληψη και κοσμοθεωρία περί ένδυσης. Χρειάζεται άνεση στις κινήσεις.
Το φόρεμά της από καλό βαμβακερό ύφασμα, περκάλι, καθόλου πλουμιστό αλλά άνετο.
Φοράει καρφίτσα που παριστάνει έντομο…; ερπετό…; Καπελλίνο απ’ όπου ξεφεύγουν
κάποιες καστανές ατίθασες μπούκλες. Το βλέμμα της ερευνητικό ίσως, αλλά ήρεμο
με πολλήν εσωτερικότητα. Δεν μπορώ να εικάσω κάτι για το οικογενειακό της
περιβάλλον · αυτό που είναι φωνάζει τόσο που δεν ακούω "τι λέει".
Είναι μια ήρεμη δύναμη. Προκειμένου να ξαναβρεί τη ζωή βυθίζεται στην κόλαση
της τρέλλας. Γράφει ασταμάτητα, πυρετικά. Δημιουργεί ιστορίες φαντασμάτων,
μαγικά δαχτυλίδια και μαραμένα γαμήλια άνθη. "…σκιές που κατεβαίνουν από
το βουνό στην πεδιάδα, κάτω από τις ωχρές ακτίνες μιας αβέβαιης σελήνης, ενώ
από μακρυά φθάνει η καταχθόνια βουή της καταιγίδας…"
Κι όλα αυτά από μιαν ατίθαση μπούκλα….
Πού είναι ο φιλαράκος μου ο Μπερλέ;
Θαρρώ πως τον διακρίνω να έρχεται τρέχοντας, λες κι έχει αργήσει σε κάποια
προκαθορισμένη συνάντηση. Πλησιάζει…. σιγουρεύτηκα… είναι ο Μπερλέ μου, ο
παλιάτσος μου, ο σαλτιμπάγκος μου, η χαρά της ύπαρξής μου, η ύπαρξη της χαράς
μου. Λες κι έχει πεταχτεί μέσα από ένα παιδικό κουτί γεμάτο παιχνίδια. Τόσο
καλόκαρδος… τόσο ευχάριστoς!... Είναι όλος μια χαρά αλλά και χάρη. Είναι
πολύ νέος, τρέχει ανάμεσα στους ανθρώπους, τους χαιρετά κάνοντας υπόκλιση μα
όχι δουλική. Δείχνει να τους αγαπάει και γι αυτό τους χαρίζει το πλατύ του
χαμόγελο και τις χαιρετούρες του. Είναι ανέμελος, όλβιος!... Αγαπάει την ίδια
του τη ζωή, την ίδια τη ζωή μα και όλη την παρέα μου του πάρκου…
Μπλέκεται στα πόδια τους χαρίζοντάς τους απλόχερα αισιοδοξία αλλά και καρτερία…
Ενσαρκώνει τις σκέψεις τους, τα θέλω τους, τα όνειρά τους, τη διάθεσή τους για
ζωή, για λόγο ύπαρξης… Φτωχέ μου, καλέ μου, Μπερλέ, μη μας αφήνεις,
συμπαρασύροντας και όλα τα δικά μας.
"Πού να ναι άραγε οι ήσυχες,
γαλήνιες και ειρηνικές μέρες της πρώτης μου νιότης; Τους τόπους μου θα τους
ξαναβρίσκω αλλά εκείνες τις μέρες δεν θα τις βρω…" φωνάζει η ψυχή εντός
μου και απομακρύνομαι από το παράθυρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου