Μια χαρά ... ένα τίποτα

«Αξίζει καλύτερα να μη σκέφτεσαι σε τίποτα παρά να μη σκέφτεσαι καθόλου. Το τίποτα είναι κιόλας πολύ και μιας και τα ξεχνούμε όλα, το τίποτα είναι σαφώς καλύτερο απ’ όλα. Αξίζει καλύτερα να κλαις για το τίποτα παρά να γελάς για όλα. Το να κλαις για ένα τίποτα είναι κιόλας πολύ» Τέτοια ανάμεσα σ’ άλλα διαβάζω αυτό το φθινοπωρινό απόγευμα του Σαββάτου. Κλείνω το βιβλίο και τα μάτια• σκέψεις αρχίζουν να στροβιλίζονται σαν μικρές χιονένιες νιφάδες παρασυρμένες από κρύο αγέρα. Δυό λέξεις γίνονται ζευγάρι και οδηγοί μου στην περιπλάνηση του νου… 

Η Χαρά και το Τίποτα. Αυτά τα μικρά τίποτα που μας έχει δώσει η ζωή για χαρές! Θυμάμαι, ό,τι ορισμένοι έχουν ξεχάσει γιατί δεν θέλησαν ν’ αναθρέψουν ένα παιδί εντός τους. Αναρωτήθηκα πολλές φορές μα τώρα πια είμαι σίγουρη πως, όλα εκείνα τα τίποτα υπήρξαν οι χαρές που δεν θυμόμαστε. Οι χαρές που δεν προσέξαμε και, το χειρότερο, που δεν τις "ζήσαμε" Το γέλιο ενός μωρού, παιδάκια που πλατσουρίζουν με γυμνά πόδια στο νερό της βροχής, οι πολύχρωμοι χαρταετοί της Καθαρής Δευτέρας, τα πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης, οι κούνιες και το γλυκό "μαλλί της γρηάς" που αγοράζαμε με μια δραχμή στα πανηγύρια. Αχ! εκείνα τα τριζάτα αντρικά παπούτσια με τα πεταλάκια στις άκρες από τις σόλες τους… Ακόμα ακούω τα ηχηρά βήματα στο πλακόστρωτο του πεζοδρομίου έξω από το σπίτι μου!... 
Μια χαρά … ένα τίποτα! Σκέψου να κάνεις μια καινούργια αρχή στη ζωή σου ή ν’ αφουγκράζεσαι μια ζωή μέσα σου! Θα έχουμε στα σίγουρα νοιώσει χαρά με μιαν αχτίδα να παίζει ανάμεσα στα σύννεφα, με κλαδιά να σαλεύουν, με τη δυνατή φωτιά που τριζοβολά… 
Πόσες χαρές … ένα τίποτα να σας θυμίσω!... Περίπατοι στην παραλία μια μέρα με δυνατό αέρα, που τρελλαίνεται να παίζει στα μαλλιά, φωνές που φέρνει η θάλασσα, το καφεδάκι στη λιακάδα, ένας υπνάκος στη σκιά και η στιγμή που τα πάντα στη φύση σιωπούν! Θυμάστε μήπως τις παιδικές φωνές μας στο διάλειμμα ή όταν γεμίζαμε το στόμα με παγωτά και σοκολάτες; Το πρωινό χουζούρι στο κρεββάτι, τα τεντώματα, τα χασμουρητά ή ένα θέαμα δρόμου; Πόσοι δεν γράφατε ημερολόγιο• παιδικές στην αρχή, αργότερα εφηβικές σκέψεις και παιδιάστικα συναισθήματα αποτυπωμένα στο χαρτί, τόσο σημαντικά τότε, τόσο αφελή αλλά λατρεμένα τώρα! Για τους πιο παλιούς το άναμμα του λύχνου και οι περίεργες σκιές που σχημάτιζε το τρεμουλιαστό φως του στον τοίχο… Δεν μπορεί, θα σας έχει συμβεί να νοιώσετε χαρά με την αίσθηση ότι αρέσετε, ότι σας κοιτάζουν και σας ακούν, χαρά να ξαναβρίσκετε παλιούς φίλους και συμμαθητές, χαρά ν’ ανεβαίνετε σε ψαροκάικο για μια νυχτερινή εκδρομή…

Πολύ αργότερα, ακούγοντας την περιγραφή των ποδοσφαιρικών αγώνων από το ραδιόφωνο, ένοιωθα χαρά με τις ιαχές και τους πανηγυρισμούς για το γκολ και χαμογελούσα με κάποια ανεξήγητη – ακόμα και τώρα – ικανοποίηση. Να εξομολογηθώ πως αντλούσα χαρά από τα λουλούδια του κήπου μου, σαν κατέβαινα τα καλοκαιρινά δειλινά να τα δροσίσω με νεράκι… Τα ένοιωθα απίστευτα ευτυχισμένα! Κι ύστερα οι χαρές της ενήλικης ζωής. Το κυνήγι του έρωτα, το παραμόνεμα για εύγλωττες ματιές, το ν’ ακούς με προσοχή, το να μιλάς σοβαρά για κάτι ασήμαντο και ν’ αστειεύεσαι για κάτι σοβαρό… Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και οι μπύρες στις μπάρες. Το νυχτερινό ξύπνημα όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται, η αναζήτηση αγαπημένων μυρωδιών και γεύσεων, το να τρως φρούτα απευθείας από το δέντρο σε μιαν εκδρομή με φίλους, η ανάγνωση της εφημερίδας με ηρεμία, το ξεφύλλισμα ενός άλμπουμ με φωτογραφίες, οι συλλογές από γραμματόσημα ή σπιρτόκουτα και τα χτίσιμο ενός σπιτιού στην φαντασία!... Όσο περνάει η ώρα τόσο έρχονται με ευκολία στο μυαλό οι χαρές … εκείνα τα μικρά ή μεγάλα τίποτα που ... κέντησαν στη ζωή μας. Ας σκεφθούμε τα ξεκαρδιστικά γέλια• να σταθούμε σ’ αυτή την εικόνα: κορμί χαλαρό, κεφάλι γερμένο πίσω και το γέλιο έντονο, λυτρωτικό!... 
Μια χαρά … ένα τίποτα το να τσακίζεις στην άκρη τη σελίδα του βιβλίου, το να αφήνεις προς στιγμήν τις ευγένειες, το να κουλουριάζεσαι σαν μπάλα στην άκρη του καναπέ απέναντι από το αναμμένο τζάκι, ν’ απολαμβάνεις χωρίς ντροπή ό,τι σου αρέσει. 
Μια χαρά … ένα τίποτα οι ανόητες κουβεντούλες περί ανέμων και υδάτων από το τηλέφωνο, το συνένοχο κλείσιμο του ματιού και η μυρωδιά από γλυκό που ψήνεται. Το ξαφνικό φιλί στο λαιμό, οι ατέρμονες συζητήσεις στο μισοσκόταδο, οι απολαυστικές στιγμές σιωπής και εκούσιας μοναξιάς αλλά και το άδειο από σκέψεις κεφάλι. Να μη λησμονήσω το ουράνιο τόξο … την υπόσχεσή Του σ’ εμάς!... 
Πόσο έγραψαν εντός μας τόσες χαρές … τόσα τίποτα! 
Όσο κι αν ψάχνω όμως δεν βρίσκω κανένα ίχνος τους… 
Βλέπετε... απ’ όπου περνάει η χαρά δεν αφήνει σημάδι…