Στιγμές…αγγίγματα…

Photo: Caras Ionut

Romanian photographer and digital artist

          Άδειο το λιμάνι πέρα… Άδεια κι η καρδιά μου… Η ζωή μου όμως τόσο γεμάτη… Κάθε φθινόπωρο, κάθε δειλινό έρχομαι σ’ αυτήν εδώ την αμμουδιά έχοντας πετάξει ό,τι υπήρχε εντός μου από την χθεσινή χαμένη (;)  μέρα· ένα ξεδοντιασμένο στόμα, ένα δίχως κόκκαλα σώμα σωριασμένο στα χαλικάκια της ακρογιαλιάς με σπασμένα τι; Όνειρα; Φτερά;... Κάποιες φευγάτες επιθυμίες που δεν πρόλαβαν… Σκέψεις…σκέψεις και κάτι για να περιμένω να ρθει. Το θέλω πολύ έστω και τώρα στη δύση του βίου μου. Ναι! Νοιώθω πως πρέπει να περιμένω κάτι μα δεν μπορώ να το προσδιορίσω... Αν και πολύ γέρος πια, εντούτοις ελπίζω! Θείο δώρο!...

          Με καρφωμένο το βλέμμα στο ρυτίδιασμα του νερού, τα μάτια θολώνουν και βλέπουν την λατρεμένη όψη εκείνης που μου στοίχειωσε τη ζωή. Την συνάντησα στο ταξίδι προς το πεπρωμένο μου, νέος, γεμάτος δύναμη, ζωντάνια, αισιοδοξία, ελπίδες, πόθους, πιθυμιές, δίψα να γευτώ τη ζωή και την ηδονή της μέχρι τέλους. Μελαχροινή με σταράτο δέρμα, καλογραμμένα χαρακτηριστικά, υπέροχο βλέμμα και γλυκύτατη κοντράλτα φωνή. Μα εκείνο που με τράβηξε κοντά της ήταν τα χέρια της… Λεπτά μακρυά δάχτυλα σε αρμονικότατη κίνηση.

" Φαντάσου να σε χαϊδεύουν αυτά τα χέρια " σκέφτηκα.

          Κι εκείνο το καλοκαιριάτικο πρωϊνό σ’ ετούτη εδώ την παραλία η ζωή μου δέθηκε με τη δική της. Σε δευτερόλεπτα μαζί της έβρισκα το άπειρο της ηδονής. Πιστέψαμε για πάντα, μα… τι είναι στη ζωή για πάντα; Μόνο η ίδια η ζωή!... Χμ!... και θάνατος!... Την χάρηκα μα πιότερο τα’ αγαπημένα χέρια της · εκείνα τα χέρια με την έντονη προσωπικότητα. Ήθελα να τα βλέπω πάντα εν κινήσει… Να στίβουν το λεμόνι, να στρώνουν σεντόνια, να γράφουν ευχές σε χριστουγεννιάτικες  κάρτες, να σκουπίζουν τον ιδρώτα μου, να χειρονομούν στις ατέρμονες συζητήσεις. Και σ’ εκείνα τα υπέροχα δάχτυλα  χάρισα ένα μικρό  κομψό κομπολόι με κεχριμπαρένιες χάντρες στο χρώμα του μελιού όπως τα μάτια της. Να με συλλογιέται στις πολύμηνες απουσίες μου και να μετράει τις σκέψεις, την έγνοια και την αγάπη μου…Ν’ ακολουθεί τον υγρό δρόμο όπου άφηνα τ’ αχνάρια μου κι εκείνη να παίρνει τόσους δρόμους όσες και οι χάντρες για να έρθει κοντά μου!...

          Κάθομαι σταυροπόδι και παρατηρώ άπληστα τη θάλασσα μου. Μόνος εγώ τώρα πια, ο γέρος εραστής της… Μετρώ τα κύματα που αναπάντεχα έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και η παντέρμη ακρογιαλιά παίρνει φωνή από το βουητό τους. Μου μιλούν σπώντας ένα-ένα στην αμμουδερή άκρη, φέρνοντάς μου τα χαιρετίσματα των γλάρων από τα παλιά θαλασσινά ταξίδια μου. Συλλέγω τους αρμυρούς χαιρετισμούς… Η ζωή και ο θάνατος του τόπου εδώ…

          Το εξασκημένο μάτι μου κάτι πιάνει να παλεύει στην κυματισμένη επιφάνεια.. Δυσκολεύομαι ο γέρος να σηκωθώ… Δεν μου απομένει παρά να περιμένω να δω τι θα μου φέρει η θάλασσά μου…Ναι! Δεν έσφαλλα. Τά μάτια μου δε με γελούν ακόμα και τώρα…Ένα μπουκάλι αφήνεται στην άκρη από τα πόδια μου…Σε μια ύστατη προσπάθεια το πιάνω. Ένα μπουκάλι σε λουλακί χρώμα, κλειστό, σφραγισμένο. Το περιεργάζομαι κι ο νους πλάθει χίλιες δυό ιστορίες. Το κουνάω και κάτι ακούγεται. Μήπως με ξεγελάει ο ήχος των κυμάτων;  Όχι…Κάτι ακούγεται από μέσα. Δυνάμεις για να το ανοίξω δεν έχω κι έτσι δεν μου μένει παρά να το σπάσω κοντά στο λαιμό του. Μια κροκάλα δίπλα με βοήθησε σ’ αυτό.

          Πώς μπορεί να σπάσει μια καρδιά μαζί του!...

Ένα μικρό κομψό κομπολόι με κεχριμπαρένιες χάντρες στο χρώμα του μελιού σαν τα μάτια εκείνης…

Ένα άγγιγμα για μιαν ολόκληρη ζωή…

Ολάκερη ζωή σε μια στιγμή…

Στιγμές… αγγίγματα… τόσες αναμνήσεις… Η ζωή μου… η ζωή της!...

Πρόχειρη ανάμνηση εκείνο του Σαίξπηρ: « Άργησα τόσο στην πορεία στον κόσμο, που ήρθε το σούρουπο κι έχασα το δρόμο μου για πάντα. »

          Απέλπιδες προσπάθειες να ξυπνήσω μα δεν είναι μπορετό· κοιμήθηκα για πάντα… κοιμάμαι για πάντα!... Η μεγάλη μου απόλαυση είναι σιωπηλή…