Το διαμάντι του βούρκου

ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΑΚΙΔΗ

Ένα διαμάντι, που στον ήλιο λάμπει,

Κι΄αν μεσ’ το βούρκο κάποτε βρεθεί,

Διαμάντι ακόμα κάτου κι’ απ’ τα θάμπη

του πρόστυχου πολτού θε να σταθεί.

Κι’ αν το κορμί του η λάσπη θα λερώνει

και θα το ζώνει γύρω η βρωμιά,

το νου του αυτό προς τ’ άστρα θα στυλώνει

και θα ποθεί να σπάσει τη σκλαβιά.

Και θα προσμένει πάντα ένα χέρι

να τ’ ανεβάσει από κει…ψηλά

να ξαναλάμψει σαν αυγής αστέρι

κι’ όλων το σέβας να τραβάει ξανά!...

Έτσι κι’ απ’ τις γυναίκες, που γκρεμίζει

στο δρόμο του κακού μια συφορά,

τυχαίνει μια φτωχή να ξεχωρίζει,

που και στο βούρκο αγνή ψυχή κρατά!

Και κρυφοκλαίει αυτή σα σε μιαν άκρη

το δόλιο της πουλάει το κορμί

κι’ αστράφτει σα διαμάντι το αγνό της δάκρυ

και μια λυτρωτική προσμένει αυγή!...