ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΑΚΙΔΗ
Όμορφος ο Κόσμος, που μας τριγυρνά
Και γλυκειά η ζωή μας κι’ αν μας φαρμακώνη
Κι’ όμως όλα είναι φιλμ, που αρχινά
Κι’ όπου σε λιγάκι βλέπεις και τελειώνει!..
Ως κι’ η γη μας – όπως λένε οι Σοφοί, −
Κι’ ο χρυσός μας ήλιος κι’ άστρου πάσα σφαίρα,
Που και δαύτα είχαν κάποτες αρχή,
ένα τέλος θαύρουν θλιβερό μια μέρα!..
Τι κι’ αν δείχνουν όλα μάστορα με νούν
Και ρυθμό απ’ το χέρι εκείνου έχουν πάρη;..
Πρέπει ως τόσον όλα πάντα να γερνούν
Κι’ από δαύτα διάβας να μη μένη αχνάρι!..
Όμως ένας τέτοιος μέγας Πλαστουργός,
Που για μας εδέχθη το μαρτύριο ακόμα
Του Σταυρού να νοιώση και χωρίς λυγμός
Ή κατάρα νάβγη απ’ τ’αγνό του στόμα,
Μπόρειε τάχα τόσο πρόσκαιρο, ευτελή
Κι’ ένα τιποτένιο τον θνητό να πλάσση
Όταν κι’ οι ανθρώποι έργα πιο ασφαλή
Και με πλέον στέρια συνταιριάζουν βάσι;..
Όταν οι Φειδίες, ως κι’ οι Απελλείς
Χτίζουν, ζωγραφίζουν Παρθενώνες,
Π’ όσο απανωθέ τους κι’ αν περνούν βαρείς,
Όμως δεν τους θίγουν διόλου οι αιώνες,
Του θεού τα έργα, όπως οι θνητοί,
Νάχουν τάχα εκείνων πιο ζωήν ολίγη;..
Νάναι οι μαστόροι σαν πιο δυνατοί
Του πρωτομαστόρου, που τους καθωδήγει;..
Νάταν τάχα τόσον ο Θεός μωρός
Και γελοίος, όπου τόσα να υποφέρη
Για τον που σταυρώθη, αν να ζη αυτός
Είναι μόνον όσον ένα καλοκαίρι;..
Κι’ έτσι…μήπως είναι τάχα αυτό σωστό,
Όπου Εκκλησία και Σοφός φωνάζει:
Πως ο τάφος σκάλα είναι, που από δω
Σ’ άγνωρο άλλο Κόσμο τον θνητό ανεβάζει;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου