''Με χωρίς, αλλά και με …'': ΝΙΚΗ ΚΑΜΠΑ

Ένα αστέρι της χρυσής εποχής του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού.

Όταν το 1963 γνωρίσαμε εδώ στην Θεσσαλονίκη, χάρη στο Φεστιβάλ Τραγουδιού, τη Νίκη Καμπά, είδαμε μια απλή και χαριτωμένη κοπέλα του διπλανού σπιτιού, που ήταν χαμηλών τόνων, μιλούσε ντροπαλά στους δημοσιογράφους, αλλά όταν έφθανε στο μικρόφωνο ήταν ένας άλλος άνθρωπος με την καθαρή και κρυστάλλινη φωνή της κέρδιζε μικρούς και μεγάλους.

Ήταν αυτή η φωνή που μέσα σε έξη χρόνια κέρδισε εννέα βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η Νίκη Καμπά ανήκει σε μια μειοψηφία καλλιτεχνών που έμειναν πιστοί στο ελαφρό τραγούδι και δεν το πρόδωσαν. Σε μία εποχή που πολλοί άλλοι εγκατέλειπαν το ελαφρό τραγούδι και για να επιβιώσουν στρεφόταν στο λαϊκό ή Νίκη Καμπά έμεινε ακλόνητη στο είδος του τραγουδιού που πίστευε, την καθιέρωσε και την αντιπροσώπευε, σε ένα είδος που έχει πάντα φανατικούς οπαδούς και η μόδα του μπορεί να υποχωρεί για ένα διάστημα αλλά επιστρέφει πάντα ανανεωμένο, πάντα διεκδικητικό.

Γεννήθηκε στην Μυτιλήνη κάποιον Δεκέμβρη ως Νίκη Καμπαδέλλη, αλλά μολονότι έζησε στην Αθήνα νιώθει περισσότερο Σαλονικιά , λόγω του συζύγου της που κατάγεται από την Θεσσαλονίκη.

Ήταν η μητέρα της που της ενέπνευσε την αγάπη για το τραγούδι και της έμαθε να τραγουδά . Είχε ως πρότυπο φωνές όπως της Ella Fitzgerald, του Charles Aznavour και του Nat King Cole.

Από μαθήτρια στο σχολείο είχε πάθος με το τραγούδι, ενώ παράλληλα σπούδαζε κλασικό μπαλέτο, την κέρδισε το τραγούδι όταν ερασιτεχνικά τραγούδησε στον Σταθμό Ενόπλων. Η απήχηση που είχε η παρθενική εμφάνιση της την όπλισε με αρκετό θάρρος ώστε να χτυπήσει την πόρτα του μαέστρου και συνθέτη Μίμη Πλέσσα. «Θέλω να με ακούσετε» του είπε.«Ελπίζω ότι έχω καλή φωνή και κάτι μπορώ να προσφέρω στο τραγούδι».

Ο μαέστρος ξαφνιάστηκε αλλά μίλησε μόνο όταν την άκουσε να ερμηνεύει ένα από τα παλιά τραγούδια του, το «Παραθύρι».

Εντυπωσιασμένος της έδωσε μερικές συμβουλές και την έστειλε σε ειδική σχολή για να καλλιεργήσει την φωνή της. Λίγα χρόνια αργότερα ο Μ. Πλέσσας στο Βελιγράδι ενθουσιασμένος της φώναξε «Μπράβο Νίκη είσαι καταπληκτική» βλέποντας το κοινό να την αποθεώνει.

Ένα χρόνο μετά την επίσκεψη της στον Μίμη Πλέσσα η Νίκη Καμπά δίνει εξετάσεις στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και περνά με άριστα. Αυτό ήταν το διαβατήριο που χρειαζόταν για να συμμετέχει σε εκπομπές τραγουδώντας με την μεγάλη ορχήστρα του σταθμού.

Δυο μήνες αργότερα ηχογραφούσε τον πρώτο δίσκο της. Ακολούθησαν οι εμφανίσεις σε κοσμικό κέντρο όπου την ακούει ο Μάνος Χατζιδάκις, της προτείνει αμέσως συνεργασία και την παρουσιάζει στο θέατρο «Πάρκ» στην «Μαγική Πόλη».

Ο Χατζιδάκις της εμπιστεύεται ένα τραγούδι που έγραψε ειδικά για αυτήν. Το «Αν θα φύγεις». Επίσης το «Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς» που ο συνθέτης έγραψε σε ηλικία 20 χρόνων και ήταν το πρώτο τραγούδι της καριέρας του.

"Αν θα φύγεις "

1963

Μουσική & Στίχοι Μάνος Χατζιδάκις

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θα χαλάσει ο καιρός
τα ποτάμια θα στερέψουν
θα μαυρίσει ο ουρανός
Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θα χτυπήσει κεραυνός

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θα νυχτώσει πιο νωρίς
και ξημέρωμα δε θά `χει
θα σε πνίγει όπου θωρείς
Αν θα φύγεις να θυμάσαι
και να κλαις όταν μπορείς

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θ’ απομείνει ο στεναγμός
την αγάπη μου δε θά βρεις
κι όπου πας θά `ναι καημός
Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θά `χω γίνει ένας λυγμός

"ΗΡΘΕ ΒΟΡΗΑΣ ΗΡΘΕ ΝΟΤΙΑΣ"

Τραγούδι γραμμένο από το Μάνο όταν ακόμα δεν ήταν ούτε 20 χρονών, ενώ ο φίλος του Γιάγκος ήταν 17...
Χρόνια της κατοχής, 1943, και το τραγούδι το εμπνεύστηκαν από το γερμανικό...Λιλή Μαρλέν!!!!!
Το 1949 θα ακουστεί πρώτη φορά στην ταινιά "Δυο κόσμοι".
Το 1962 θα το πει η Νίκη Καμπά και το 1963 θα μπει στην μουσική παράσταση "Ομορφη Πόλη"...
Πολύ μελωδική και η εκτελεση με την Κάιτη Χωματά...

Ακούμε την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού, με την Νίκη Καμπά.

Αγάπη μου σε γύρευα
σ’ αυγή και σε φεγγάρι
και στα ψηλά τα σύννεφα
σε γύρευα τυφλός,
μα ήρθε ο καιρός, ήρθε η βροχή
κι η δροσερή σου χάρη
αγάπη μου σε γύρεψα
γιατί ήσουν ουρανός.

Κι αν ο Θεός που σ’ έπλασε
με μιαν ευχή μεγάλη
να `χεις αστέρι στα μαλλιά
και μια χρυσή καρδιά,
στ’ αλώνια ευθύς υψώθηκε
το χρυσαφένιο στάρι
κι η αγάπη μου μ’ αγάπησε
γιατί ήμουν ουρανός.

Αγάπη μου πως σ’ έχασα
πως η καρδιά μου εστάθη
και τα πουλιά σ’ αρπάξανε
μες στην πολύ βροχή,
ήρθε νοτιάς, ήρθε βοριάς
το κύμα να σε πάρει
αγάπη μου που μού `φυγες
γιατί ήσουν ουρανός.

Στο δεύτερο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 1963 ο Κώστας Κλάββας συμμετέχει με το «Πέταξε ένα πουλί». Το εμπιστεύεται σε δύο ντουέτα. Τη Νίκη Καμπά με το νεοφερμένο Τέρη Χρυσό και στον Γιάννη Βογιατζη με τη Νινή Ζαχά. Σε δίσκο η Νίκη Καμπά το ηχογράφησε με τον Βογιατζή.

Στίχοι: Αλέξης Αλεξόπουλος

Μουσική: Κώστας Κλάββας

Πέταξε ένα πουλί κι ήρθε και φώλιασε στην καρδιά

κι έφερε ένα φιλί απ’ τη στεριά την αντικρινή

Πέταξαν δυο πουλιά κι ήρθαν και χτίσανε μια αγκαλιά

και μες στο δειλινό τραγούδι σκόρπισαν σιγανό

Κι άνοιξε η αγκαλιά, κι άνοιξ’ η θάλασσα η γαλανή

κι έσμιξ’ η ακρογιαλιά με τη στεριά την αντικρινή

Ρόδισε η ανατολή, ξύπνησ’ η μέρα μες στην καρδιά

κι έφυγε το πουλί να φέρει μήνυμα και φιλί

Πέταξε το πουλί, πάει στη στεριά την αντικρινή

Κι άνοιξε η αγκαλιά... Ρόδισε η ανατολή...

Πέταξε το πουλί, πάει στη στεριά την αντικρινή

Ρόδισε η ανατολή.....Πέταξε το πουλί, πάει στη στεριά την αντικρινή

Το «Πέταξε ένα πουλί» κερδίζει το Α! Βραβείο και από την μία στιγμή στην άλλη γίνεται γνωστή και δημοφιλής σε ολόκληρη την Ελλάδα χάρη στην ραδιοφωνική μετάδοση του Φεστιβάλ.

Στο ίδιο φεστιβάλ, το 1963, κερδίζει και το τρίτο βραβείο ερμηνεύοντας το «Άκου» του Τάκη Παναγόπουλου (εναλλάξ με την Τζένη Βάνου) με ενορχηστρωτή και διευθυντή ορχήστρας τον Αλέκο Γεωργιάδη.

Το 1964 συμμετέχει με δύο τραγούδια στο Φεστιβάλ. Το ένα ήταν «Ο τοίχος» (εναλλάξ με την Δανάη) και διευθυντή ορχήστρας τον Ζάκ Ιακωβίδη. Το δεύτερο ήταν το «Τώρα» (εναλλάξ με την Τζένη Βάνου) σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Κώστα Πρετεντέρη.

Το 1967 τραγουδά στο Φεστιβάλ το «Νιώθω Παράξενα» (εναλλάξ με την Τζένη Βάνου) σε μουσική Ζάκ Ιακωβίδη και στίχους Γιάννη Σύλβα.

Τέλος το 1969 ερμηνεύει (εναλλάξ με την Μαίρη Αλεξοπούλου) το «Έχω χτίσει μια φωλιά» σε μουσική Κώστα Πρέντα και στίχους Γ. Σαντοριναίου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις κάποια στιγμή ομολογεί στη Νίκη Καμπά «αν θέλεις μπορείς μια μέρα να γίνεις μεγάλη τραγουδίστρια». Κράτησε φυλακτό τα λόγια του που την εμψύχωσαν και την βοήθησαν να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες και να τραγουδήσει με επιτυχία και εκτός Ελλάδος.

Πολλές φορές κατέταξαν την φωνή της ανάμεσα σε δύο άλλες σπουδαίες φωνές της εποχής την Νάνα Μούσχουρη και την Τζένη Βάνου. Η Νίκη Καμπά στην πραγματικότητα δεν μοιάζει με καμία. Η φωνή της και η ερμηνεία της έχουν τις δικές τους ευαισθησίες που την κατατάσσουν, αντικειμενικά, σε μία δική της κατηγορία, που σίγουρα θα μελετηθεί από τους μουσικοκριτικούς του μέλλοντος.

"Θυμάμαι ότι έπαιρνα τα βραβεία και έκλαιγα, γιατί δεν είχα με ποιον να μοιραστώ τη χαρά μου. Τότε βλέπετε ταξίδευα μόνη μου, χωρίς επιτελεία, συνθέτες, στιχουργούς και δημοσιογράφους", θυμάται, και συμπληρώνει: "Δεν είχα μάνατζερ, μέχρι σήμερα δεν ξέρω πώς με καλούσαν στα φεστιβάλ του εξωτερικού".

Αρκετές φορές της έγινε η πρόταση να κάνει διεθνή καριέρα, ωστόσο εκείνη προτιμούσε να μην απουσιάζει από την Ελλάδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, προκειμένου να μην παραμελήσει τα παιδιά της.

Αντίθετα με το πλούσιο πρόγραμμα των συναυλιών της, οι δισκογραφικές δουλειές που έκανε ήταν πολύ λίγες. "Εάν για κάτι μετανιώνω ήταν ότι δεν ζήτησα από συνθέτες τους οποίους γνώριζα και εκτιμούσα, όπως ο Μάνος Λοΐζος, να μου γράψουν τραγούδια. Δεν το έκανα εσκεμμένα, όμως, αλλά από συστολή", παρατηρεί.

Το 1981 η Νίκη Καμπά αποφασίζει να σταματήσει το τραγούδι, απογοητευμένη από τον ανταγωνισμό και τις "τρικλοποδιές" που βίωσε από συναδέλφους της. Η ίδια εξηγεί: "Υπήρξαν φορές που μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού στάθηκαν εμπόδιο στην πορεία μου. Και αναρωτιέμαι γιατί. Δεν πείραξα ποτέ κανέναν, δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν".

Πέρασαν 17 χρόνια μέχρι να πειστεί να ανεβεί ξανά στη σκηνή και αυτό σε επιλεγμένες εκδηλώσεις, όπως το αφιέρωμα στους Έλληνες καλλιτέχνες των δεκαετιών '60 και '70, που έγινε το 1998 στη Χαλκίδα. "Δεν είδα ποτέ το τραγούδι ως επάγγελμα, δεν τραγούδησα ποτέ για να βγάλω λεφτά, αλλά για να κάνω αυτό που αγαπώ", διευκρινίζει. Και πάλι, όμως, ένα πρόβλημα στις φωνητικές της χορδές την αναγκάζει να εγκαταλείψει οριστικά τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι.

Σήμερα απογοητευμένη από τη σύγχρονη δισκογραφία νοσταλγεί τα χρόνια που η ίδια πρωτοτραγούδησε. "Δεν δέχτηκα ποτέ να τραγουδήσω πλέιμπακ. Τότε δεν υπήρχε περίπτωση να τραγουδήσεις, εάν δεν είχες καλή φωνή. Σήμερα πηγαίνει το κοινό να ακούσει τους καλλιτέχνες και αυτοί το κοροϊδεύουν τραγουδώντας πλέιμπακ", λέει χαρακτηριστικά.

Τα τελευταία χρόνια η Νίκη Καμπά εξασκεί ένα άλλο μεγάλο της ταλέντο, τη ζωγραφική, ως διέξοδο για την αποχή της από το τραγούδι. "Μ' αρέσει να αποτυπώνω παλιές γειτονιές και παραδοσιακά κτίσματα που χάνονται", εξηγεί.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο βράβευσε την ερμηνεύτρια των Φεστιβάλ Τραγουδιού και βραβευμένη στο εξωτερικό, εκπρόσωπο του ελαφρού τραγουδιού, Νίκη Καμπά.

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΈΣ ΤΗΣ ΣΕ ΞΕΝΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

1964: Βαλκανιάδα Ελαφρού Τραγουδιού.

Πρώτη σε δημοψήφισμα με το «Ξημερώνει» του Μ.Χατζηδάκη και «Έχω μεράκι στην καρδιά» του Μ.Πλέσσα. Στην ίδια αποστολή εκτός από τον μαέστρο συμμετείχαν η Κλειώ Δενάρδου και ο Δημ. Μπαξεβανάκης.

1965:Φεστιβάλ Σοποτ (Πολωνία). Β’ Βραβείο με την σύνθεση του Γ

Κατσαρού «Κάθε λιμάνι και καημός». Και Γ’ Βραβείο ερμηνείας με την πολωνική σύνθεση «Ευριδικες».

"ΕΥΡΙΔΙΚΗ"

"Tańczące Eurdyki"

Γράφτηκε από τον φημισμένο συνθέτη: Katarzyna Gaertner

«Κάθε λιμάνι και καημός»

Ακούγονται στην ταινία "Το κάθαρμα" (1964).

Είν’ η ζωή μια θάλασσα κι εμείς καπεταναίοι

κι είναι στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι πεθαίνουν νέοι

Κάθε λιμάνι και καημός κάθε καημός και δάκρυ

κι είναι η ζωή του καθενός θάλασσα δίχως άκρη, θάλασσα δίχως άκρη

Πόσες φορές ναυάγησα μες στα θολά νερά της

και χάθηκε η βάρκα μου τη μαύρη αγκαλιά της

Κάθε λιμάνι και καημός...

1965: Φεστιβάλ Βόρειας Θάλασσας (Οστάνδη). Β΄ Βραβείο

τραγουδιού και ερμηνείας με το «Κάθε λιμάνι και καημός».

1967: Φεστιβάλ Τραγουδιού Αγκριτζέντο (Ιταλία). Α΄ Βραβείο με την

δημιουργία του Κώστα Ξενάκη «Μείνε».

1967: 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού «Λύρα» (Μπρατισλαβα,

Τσεχοσλοβακία. Ερμήνευσε την «Γειτονιά» του Μ. Πλέσσα.

Ραδιόφωνο Μονάχου- «Τα μεγάλα ταλέντα της Ευρώπης»

Στην Γιουγκοσλαβία οι εφημερίδες έγραψαν ότι είναι «η ελληνίδα Εντιθ Πιάφ».

Στην Ιταλία την περιέγραψαν ως μια « διεθνούς ακτινοβολίας βεντέτα».

Στο Μόναχο την χαρακτήρισαν «καλύτερη μεταπολεμική φωνή».

Στην Ισπανία έσπασε ρεκόρ πωλήσεων η διασκευή του «Μην λες τίποτα» που ερμήνευσε η ίδια στα ισπανικά με τίτλο «No digas nada»

Οι επιτυχίες που ερχόταν η μία μετά την άλλη δεν την στέρησαν από μία ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, δίπλα στο σύζυγο και τα δυο παιδιά τους. Και ακόμα δεν την απομόνωσαν από μερικές πεζές συνήθειες κάθε καλής νοικοκυράς, όμως πάντα τις έκανε με κέφι, η ίδια ράβει τα ρούχα της, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού.

«Έμαθα να είμαι προσγειωμένη» δήλωσε στην αρχή της καριέρας της η ΝΚ. Ήταν ένα σύνθημα και τρόπος ζωής που ακολούθησε ως σήμερα η ΝΚ και στην προσωπική της ζωή και στην επαγγελματική της καριέρας. Νοσταλγεί την εποχή των φεστιβάλ, αλλά νιώθει ότι οι επιτυχίες γενναιόδωρα μπόλιασαν την πορεία της και η αγάπη του κοινού που λατρεύει το καλό τραγούδι και τις καλές τραγουδίστριες δεν έπαυσε να την αγκαλιάζει τρυφερά με σεβασμό και αφοσίωση.

Ο Μάνος Χατζιδάκις , που ήταν δύσκολος αλλά και γενναιόδωρος σε επαίνους, για ανθρώπους που έκρινε ότι το άξιζαν «Μπορείς να κάνεις διεθνή καριέρα»- της είπε κάποια στιγμή. Και δικαιολόγησε την άποψη του « έχεις ένα δραματικό τρόπο ερμηνείας, βγάζεις συναίσθημα, έχεις σωστή φωνή και μια αψεγάδιαστη τεχνική. Αλλά- την προέτρεψε-μην βιαστείς. Σκαλί, σκαλί»

Ανήκει στην χρυσή εποχή του ελληνικού τραγουδιού και του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Μία περίοδος που παρήλθε ανεπιστρεπτεί αλλα οι πρωταγωνιστές της ζουν, κινούνται ανάμεσα μας και εισπράττουν την ευγνωμοσύνη όλων αυτόν που κάποτε συγκινήθηκαν και χάρηκαν από τις ερμηνείες και τα τραγούδια τους. Τον Μάρτιο του 2009 ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης την τίμησε με ειδική πλακέτα για την προσφορά της στο τραγούδι σε εκδήλωση που έγινε στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Λευτέρης Κογκαλίδης

η ΖΩΗ και η ΝΙΚΗ…

Εξώφυλλο στο ισπανικό περιοδικό Destino, την 2/10/1965, η Νίκη Καμπά (αριστερά) και η Ζωή Κουρούκλη να κρατούν το βραβείο τους για την πρώτη θέση που κατέλαβε το «Μην λες τίποτα» των Ανδρέα Οικονόμου - Φραντζέσκας Ιακωβίδου στο έβδομο Festival de la Cancion Mediterranea, στη Βαρκελώνη.

Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν, μάλιστα, το ένα από τα τρία που είχε στείλει η Ελλάδα σ’ εκείνο το διαγωνισμό (η Ισπανία είχε στείλει 8, η Ιταλία 5…). Τα άλλα δύο ήταν το «Μείνε» (Κώστας Ξενάκης - Πυθαγόρας), που απέδωσαν αι Κλειώ Δενάρδου και Νίκη Καμπά (κατέλαβε την 8η θέση) και το «Αν μπορούσα ξανά» (Ανδρέας Αλεξανδράτος), που ερμήνευσαν: Ζωή Κουρούκλη και Κλειώ Δενάρδου (δεν μπήκε στην τελική δεκάδα). Και τα τρία τραγούδια όμως μπήκαν στα σχετικά 45άρια που έκοψαν η Belter [51.586], για την Κουρούκλη και η Philips [436 365 PE], για την Καμπά.

Ρίχνοντας μια ματιά στη φωτογραφία του πίνακα των τελικών αποτελεσμάτων, που δημοσιεύτηκε στο Destino, παρατηρώ πως το ελληνικό τραγούδι, το «Μην λες τίποτα», πήρε τις ίδιες ψήφους (14) με το ιταλικό, το “Si chiama Maria” (Pino Donaggio), που είπαν οι Pino Donaggio και Tony Dallara. Τα τραγούδια ισοψήφισαν δηλαδή, αλλά όπως γράφει και το Destino: «Μετά την ισοψηφία, η διοργάνωση ήταν αναγκαίο να προβεί σε νέα τηλεφωνική σύνδεση με την κριτική επιτροπή, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την οριστική νίκη του ελληνικού τραγουδιού».

Τα καλλιτεχνικά νειάτα του ’60 λοιπόν, που έβγαζαν ασπροπρόσωπη τη χώρα διεθνώς δίχως τη γλίτσα της τηλεόρασης, δίχως μεγαλόσχημους χορηγούς και βαθυστόχαστα «καλλιτεχνικά» κουτσομπολιά και, κυρίως, δίχως την αίσθηση από τις συμμετέχουσες (στην περίπτωσή μας) ότι έπρατταν κάτι περισσότερο από το καθήκον τους· να υπερασπιστούν, εν προκειμένω, ένα καλό τραγούδι σ’ένα ευγενές περιβάλλον με δυνατό συναγωνισμό (Pino Donnagio,Tony Dallara, Fred Bongusto, Iva Zannichi, Georgie Dann, οι ίβηρες αστέρες). Και το κατάφεραν.

Και βγήκαν νικήτριες και οι δύο, αφού και οι δύο το τραγούδησαν, όπως συνηθιζόταν τότε σε πολλά φεστιβάλ (ακόμη και στο της Θεσσαλονίκης). Η Ζωή και η Νίκη, που αποφάσισαν κάποια στιγμή να διακόψουν την προβεβλημένη σχέση τους με το τραγούδι, να αποσυρθούν ούτως ειπείν, κρατώντας μόνον τις αναμνήσεις. Γιατί, τι είναι η καλλιτεχνία; Ούτε συλλογική σύμβαση είναι, ούτε συντεχνία. Ούτε προσωπικό τράβηγμα, ούτε ματαιοδοξία. Ένα φλας είναι. Μια στιγμή. Δύο χέρια σηκωμένα σε μια νίκη. Όπως κι η αληθινή ζωή…

ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ

Απολαύστε και κάποιες άλλες ερμηνείες της…

"ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΑΓΙΟΠΟΥΛΑ"

1963

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Κλειώ Δενάρδου

Πρωτοακούστηκε το 1957 στη ραδιοφωνική μεταφορά της "Κάρμεν", που επιμελήθηκε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Όχι της όπερας, αλλά της αρχικής ιστορίας του Προσπέρ Μεριμέ, στην οποία βασίστηκε τόσο η γνωστή όπερα, όσο και το θεατρικό έργο του Ι. Καμπανέλλη "Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια". Διασκευή του τελευταίου για τον κινηματογράφο είναι η πασίγνωστη "Στέλλα" του Μιχάλη Κακογιάννη. Στο θεατρικό έργο, το τραγούδι ερμήνευε ο ηθοποιός Νίκος Φιλιππόπουλος, με συνοδεία την κιθάρα του Δημήτρη Φάμπα και με ελαφρά διαφορετικούς στίχους: "Εστρελίτα Μαγιοπούλα". Η ομοιότητα της άγνωστης Εστρελίτας με τη διάσημη Στέλλα είναι προφανής. Στις εκτελέσεις όμως πρέπει να αναγραφεί και η κλασική με τη Μαίρη Λίντα!

Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
που την εζήλευε όλη η γειτονιά
Που την εζήλευε όλη η γειτονιά
είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά

Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα μάγισσα

Πρωί πρωί την πότιζα φιλιά
το δειλινό την πήραν τα πουλιά
Το δειλινό την πήραν τα πουλιά
πρωί πρωί την πότιζα φιλιά

"ΚΙ' ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ "

1963

Από την ταινία '' Οι Φτωχοδιάβολοι''

Μουσική: Μίμης Πλέσσας

"Μείνε λίγο"

''Πάει έφυγε το τρένο''

1962

Μουσική παράσταση "Οδός ονείρων" (Θέατο Μετροπόλιταν

Μουσική Μάνος Χατζιδάκις

Στίχοι Νίκος Γκάτσος

Ενορχήστρωση και Διεύθυνση Ορχήστρας Γιώργος Π. Διαμαντής (1972)

Σβήνει τ’ αστέρι του βοριά στην ανηφοριά
κι ένα ποτάμι φωτεινό κυλάει στον ουρανό
Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά κάτω απ’τη ροδιά
Και μ’ένα δάκρυ μου θολό τα μάτια τους φιλώ

Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ σταλαγματιά χρυσή
πάει χάθηκε το τρένο, χάθηκες κι εσύ σε γαλανό νησί

Πήρες απ’ το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι
το λαμπερό τ’ αστέρι και πήγες σ’ άλλη γη
μ’ όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω
νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή

Πάει έφυγε το τρένο έφυγες κι εσύ σταλαγματιά χρυσή

"ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΞΑΝΑ" ( SI PUDIERA OTRA VEZ)