Ένα τραγούδι και μια ιστορία

Φίλοι μου, καλησπέρα σας,

Απόψε θ’ ακουστούν δημιουργίες, οι οποίες δεν γράφτηκαν ως έτυχαν, μα υπάρχει μια μικρή ή μεγάλη ιστορία που τις συνοδεύει.

Πολύτιμη πηγή μου σ’ αυτή την αναζήτηση ήταν το βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "Ένα τραγούδι... μια ιστορία", από τις εκδόσεις Τουμπής, αλλά και τα εμπεριστατωμένα σχόλια του μουσικού ερευνητή Σπύρου Γκάλτσα, ο οποίος αρθρογραφεί για διαδικτυακό περιοδικό μουσικά και ιστορικά άρθρα.

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Για το “Where The Streets Have No Name” των U2,  (1987 ) ο θρύλος έλεγε πως μιλούσε για την Αιθιοπία, η μόνη χώρα στον κόσμο που οι δρόμοι της, όντως δεν έχουν ονόματα.

Η πραγματική όμως ερμηνεία είναι πως μιλάει για το Μπελφαστ. 
Πόλη όπου αναλόγως του δρόμου στον οποίο διαμένεις, χωρίζεσαι σε πλούσιο και φτωχό, προτεστάντη και καθολικό. 
Ο Bono όντας βαθιά πολιτικοποιημένος, όπως και η υπόλοιπη μπάντα, εξέφρασε τη διαμαρτυρία του μέσα από το κομμάτι αυτό.

I want to run

I want to hide

I want to tear down the walls

That hold me inside

I want to reach out

And touch the flame

Where the streets have no name

I want to feel sunlight on my face

I see the dust cloud disappear

Without a trace

I want to take shelter from the poison rain

Where the streets have no name

Where the streets have no name

Where the streets have no name

We're still building

Then burning down love

Burning down love

And when I go there

I go there with you

It's all I can do

The city's aflood

And our love turns to rust

We're beaten and blown by the wind

Trampled in dust

I'll show you a place

High on a desert plain

Where the streets have no name

Where the streets have no name

Where the streets have no name

We're still building

Then burning down love

Burning down love

And when I go there

I go there with you

It's all I can do

Our love turns to rust

We're beaten and blown by the wind

Blown by the wind

Oh, and I see love

See our love turn to rust

We're beaten and blown by the wind

Blown by the wind

Oh, when I go there

I go there with you

It's all I can do

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Από την τηλεοπτική σειρά "Ο μεγάλος θυμός" 

‘’Πόσο πολύ σ’ αγάπησα‘’ 

Μουσική: Βασίλη Δημητρίου

Την ιστορία αυτού του τραγουδιού ή καλύτερα του ποιήματος της Κατίνας Παΐζη την αφηγείται ο ερμηνευτής του Χρήστος Θηβαίος, όπως του την αφηγήθηκε ο γιος της. 
Γύρω στο 1920 στην Αλεξάνδρεια η μικρή Κατίνα είχε πάει σε φιλικό σπίτι με την οικογένειά της, όπως συνηθίζονταν, ν’ ακούν μουσική δωματίου. 
Εκεί ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον βιολοντσελίστα της ορχήστρας όπως εκμυστηρεύτηκε το ίδιο βράδυ στην αδερφή της Αλέκα. 
Αυτό το γεγονός την ενέπνευσε να γράψει αυτό το υπέροχο ποίημα. 
Το σημαντικό βέβαιο για εκείνη ήταν ότι μετά από κάποια χρόνια παντρεύτηκε αυτόν που την ενέπνευσε.

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,

πόσο πολύ σ’ αγάπησα

πόσο πολύ σ’ αγάπησα

ποτέ δε θα το μάθεις

Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,

απ’ τη ζωή μου πέρασες

κι αλάργεψες κι εχάθης

καθώς τα διαβατάρικα

κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,

ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις

κι αν δεν προσμένεις να με δεις

Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,

εσύ του πρώτου ονείρου μου

γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,

αιώνια θα το τραγουδώ

κι εσύ δε θα το μάθεις,

πως οι στιγμές που μου `δωσες

αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,

ποτέ δε θα το μάθεις

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Ήταν σύμβολο των παρτιζάνων του ισπανικού εμφυλίου. 

“Ay Carmela”

Παραδοσιακό Ισπανικό (ανώνυμος συνθέτης)

Ερμηνεία: Λαϊκή Χορωδία (1937)

El Ejército del Ebro,

rumba la rumba la rumba la.

El Ejército del Ebro,

rumba la rumba la rumba la

una noche el río pasó,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

    una noche el río pasó,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

Y a las tropas invasoras,

rumba la rumba la rumba la.

Y a las tropas invasoras,

rumba la rumba la rumba la

buena paliza les dio,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

    buena paliza les dio,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

El furor de los traidores,

rumba la rumba la rumba la.

El furor de los traidores,

rumba la rumba la rumba la

lo descarga su aviación,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

    lo descarga su aviación,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

Pero nada pueden bombas,

rumba la rumba la rumba la.

Pero nada pueden bombas,

rumba la rumba la rumba la

donde sobra corazón,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

    donde sobra corazón,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

Contraataques muy rabiosos,

rumba la rumba la rumba la.

Contraataques muy rabiosos,

rumba la rumba la rumba la

deberemos resistir,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

    deberemos resistir,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

Pero igual que combatimos,

rumba la rumba la rumba la.

Pero igual que combatimos,

rumba la rumba la rumba la

prometemos resistir,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

    prometemos resistir,

    ¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Το "Παπάκι" του Νικόλα Άσιμου πρωτογράφτηκε σαν νανούρισμα για την κόρη του, στο υπόγειο της οδού Αραχώβης 41. 

 Η Αλεξίου το έκανε πρόβα στο στούντιο. 
Ο ηχολήπτης ηχογραφούσε διακριτικά. 
Στη μέση της πρόβας σηκώθηκε ο Άσιμος, άνοιξε μόνος του την πόρτα και μπήκε στο στούντιο. 
Περιφερόταν πίσω απ’ τη Χαρούλα. 
Άρχισε ξαφνικά να τραγουδά, ενώ βρισκόταν ακόμα πίσω της.  
Ο Άσιμος ήταν βουρκωμένος. 
Και η Χαρούλα ήταν συγκινημένη. 
Ούτε γύρισε να δει που βρισκόταν ο Νικόλας, τι έκανε. 
Είχε μπει κι εκείνη σ’ αυτό που συνέβαινε. 
Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό.

Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα

να μου κάνει πα, πα, πα

Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει

που όλο μου κουνάει τ’ αφτιά

Και δε μου καίγεται καρφί

αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς

Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια

όταν, θα έχω πια χαθεί

κι ή θα μ’ έχουν θάψει ή θα έχω μα

ή θα έχω μαραθεί

Και ας μη σου καίγεται καρφί

Και ας συνήθισες και ας συνήθισες και εσύ

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Τραγούδι που προέκυψε εξαιτίας μίας γυναίκας, είναι το “Layla” του Eric Clapton. 
Οι φήμες λένε πως ο Eric ερωτεύεται τη γυναίκα του φίλου του, του George Harrison των Beatles. 
Εμπνεύστηκε τους στίχους μέσα από ένα περσικό ποίημα και έγραψε το κομμάτι προκειμένου να εξομολογηθεί τον έρωτα του στη γυναίκα του φίλου του.

Τελικώς η Pattie Boyd, η κατά κόσμον Layla, παντρεύεται τον Clapton αν και τελικά η σχέση αυτή κατέληξε σε διαζύγιο.

What'll you do when you get lonely

And nobody's waiting by your side?

You've been running and hiding much too long.

You know it's just your foolish pride.

[Chorus]

Layla, you've got me on my knees.

Layla, I'm begging, darling please.

Layla, darling won't you ease my worried mind.

I tried to give you consolation

When your old man had let you down.

Like a fool, I fell in love with you,

Turned my whole world upside down.

Layla, you've got me on my knees.

Layla, I'm begging, darling please.

Layla, darling won't you ease my worried mind.

Let's make the best of the situation

Before I finally go insane.

Please don't say I'll never find a way

And tell me all my love's in vain.

Layla, you've got me on my knees.

Layla, I'm begging, darling please.

Layla, darling won't you ease my worried mind.

Layla, you've got me on my knees.

Layla, I'm begging, darling please.

Layla, darling won't you ease my worried mind.

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Μιχάλης Σογιούλ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου), Μικρασιάτης από το Αϊδίνιο. 
Έκανε μουσικές σπουδές στην Μασσαλία και περιόδευσε στην Ευρώπη ως μέλος αργεντίνικης ορχήστρας. 
Υπήρξε πολυγραφότατος στο είδος της ελληνικής ελαφράς μουσικής, γράφοντας περισσότερα από 700 τραγούδια σε όλα τα στυλ, τανγκό, ρομάντζες, βαλς, καντάδες, δημοτικά, πατριωτικά και λαϊκά, και με μεγάλη εμπορική επιτυχία.

   Τραγουδίστρια του αφιερώματος η περίφημη Δανάη (Δανάη Στρατηγοπούλου) που έμεινε στην ιστορία ως το "Αηδόνι του Αττίκ".

Την περίοδο της δικτατορίας έζησε στη Χιλή, όπου διετέλεσε καθηγήτρια φωνητικής. 
Έγραψε περισσότερα από 300 τραγούδια.

    Στους στίχους είναι ο Μίμης Τραϊφόρος.

"Ας ερχόσουν για λίγο"

Πού να `σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος

και που μαζί μου παίζουν κρυφτό

πότε η θλίψη και πότε ο πόνος

Πού να `σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που με χτυπάει τ’ άγριο τ’ αγέρι

να `ρθεις και μ’ ένα φιλί καυτό

να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ

να γεμίσεις με φως

το φριχτό μου σκοτάδι

και στα δυο σου τα χέρια

να με σφίξεις ζεστά

ας ερχόσουν για λίγο

κι ας χανόσουν μετά

Πού να `σαι, να `ρθεις το βράδυ αυτό

σ’ αυτούς τους δρόμους που σ’ αγαπούνε

το ντουετάκι τους το γνωστό

τα βήματά μας να ξαναπούνε

Πού να `σαι να `ρθεις το βράδυ αυτό

που `γινε φύλλο ξερό η ελπίδα

να `ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ

από του πόνου την καταιγίδα

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ

να γεμίσεις με φως

το φριχτό μου σκοτάδι

και στα δυο σου τα χέρια

να με σφίξεις ζεστά

ας ερχόσουν για λίγο

κι ας χανόσουν μετά

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Μία ακόμη ωραία ιστορία αποτελεί και το “My Sharona” των Knack. 
To κομμάτι αναφέρεται στην Sharona Alperin, μία κοπέλα που δούλευε σε ένα δισκάδικο που πήγαινε ο τραγουδιστής των Knack, Mike Chapman. 
O Chapman θεωρούσε πως μπορεί να την έχει λόγω του ότι ήταν ροκ σταρ. 
Οι προβλέψεις του δεν έπεσαν και πολύ έξω, αφού τελικά κατάφερε να κατακτήσει τη Sharona. 
Μάλιστα η ίδια απεικονίζεται και στο εξώφυλλο του άλμπουμ των Knack. 
Ο Mike και η Sharona παρέμειναν φίλοι για όλη τη ζωή τους μέχρι που ο Mike πέθανε από καρκίνο.

Ooh my little pretty one, pretty one.

When you gonna give me some time, Sharona?

Ooh you make my motor run, my motor run.

Gun it comin' off the line Sharona

Never gonna stop, give it up.

Such a dirty mind. Always get it up for the touch

of the younger kind. My my my i yi woo. M M M My Sharona...

Come a little closer huh, ah will ya huh.

Close enough to look in my eyes, Sharona.

Keeping it a mystery gets to me

Running down the length of my thighs, Sharona

Never gonna stop, give it up. Such a dirty mind.

Always get it up for the touch

of the younger kind. My my my i yi woo. M M M My Sharona...

When you gonna give it to me, give it to me.

It is just a matter of time Sharona

Is it just destiny, destiny?

Or is it just a game in my mind, Sharona?

Never gonna stop, give it up.

Such a dirty mind. Always get it up for the touch

of the younger kind. My my my i yi woo. M M M My Sharona...

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Στο δίσκο “Μέσω Νεφών” που κυκλοφόρισε το 1986 υπήρχε και το υπέροχο “Φύσηξε ο βαρδάρης”. 
Ένα εκπληκτικό τραγούδι που όμως κρύβει μια τραγική ιστορία.

Το Νίκο Παπάζογλου, όταν ήταν μικρός τον πήγαινε η αδελφή του σχολείο. 
Ένα πρωινό στη στάση του λεωφορείου, κάτω από πολύ βροχή, ο οδηγός έχασε τον έλεγχο και σκότωσε την αδελφή του μπροστά στα μάτια του μικρού τότε Νίκου. 
Είναι κάτι που πάντα ήθελε να γράψει και η αλήθεια είναι πως όταν το τραγουδούσε έκλαιγε πάντα….

“Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου

σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο

κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα

κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο”

Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε

Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας

Βγήκα μια βόλτα και μπροστά της βρέθηκα

Στάθηκα κι απόμεινα κοιτώντας

Φλόγες ζωηρές που τρεμοπαίζουνε

τα ρούχα, τα μαλλιά της στον αέρα

Στη στάση πέρα δώθε σπινθηρίζουνε

τα δυο της μάτια, κάρβουνα αναμμένα

Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου

σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο

κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα

κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

1969

« In the Ghetto »

Καθώς το χιόνι πετάει ένα κρύο γκρίζο πρωινό στο Σικάγο

Ένα φτωχό μωράκι γεννιέται στο γκέτο

Και η μαμά του κλαίει γιατί αν είναι κάτι που δεν χρειάζεται

Είναι άλλο ένα πεινασμένο στόμα να ταΐσει στο γκέτο

ένα πεινασμένο αγοράκι με μύτη που τρέχει

Παίζει στον δρόμο καθώς ο παγωμένος αέρας φυσάει στο γκέτο

Και η πείνα του καίει κι έτσι αρχίζει να περιπλανιέται στους δρόμους τη νύχτα

Και μαθαίνει πώς να κλέβει και μαθαίνει πώς να παλεύει στο γκέτο

Μετά, μια νύχτα σε απόγνωση, ένας νεαρός άνδρας δραπετεύει

Αγοράζει ένα όπλο, κλέβει ένα αυτοκίνητο, προσπαθεί να τρέξει, αλλά δεν πηγαίνει μακριά

Και η μαμά του κλαίει

Όσο και αν ο Ελβις ενθουσιάστηκε από την πρώτη στιγμή που το άκουσε, υπήρχαν και εκφράστηκαν από το περιβάλλον του επιφυλάξεις για το αν θα έπρεπε να πει ένα πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι. 
Τέτοια θέματα δεν εγγυώνται επιτυχία. 
Το κοινό θα περίμενε από τον Ελβις μια ερωτική μπαλάντα, όχι ένα τραγούδι για τα γκέτο του Σικάγου. 
Ο Ελβις πήρε μόνος του την απόφαση. 
Και είπε το τραγούδι. 
Και συμφώνησαν όλοι πως δεν γινόταν να μην ακουστεί έτσι - αφού προηγουμένως πέρασαν μερικά λεπτά ώστε να μπορέσουν να συνέλθουν από τη συγκίνηση.

As the snow flies

On a cold and gray Chicago mornin'

A poor little baby child is born

In the ghetto

And his mama cries

Cause if there's one thing that she don't need

It's another hungry mouth to feed

In the ghetto

People, don't you understand

The child needs a helping hand

Or he'll grow to be an angry young man some day

Take a look at you and me,

Are we too blind to see,

Do we simply turn our heads

And look the other way

Well the world turns

And a hungry little boy with a runny nose

Plays in the street as the cold wind blows

In the ghetto

And his hunger burns

So he starts to roam the streets at night

And he learns how to steal

And he learns how to fight

In the ghetto

Then one night in desperation

A young man breaks away

He buys a gun, steals a car,

Tries to run, but he don't get far

And his mama cries

As a crowd gathers 'round an angry young man

Face down on the street with a gun in his hand

In the ghetto

As her young man dies,

On a cold and gray Chicago mornin',

Another little baby child is born

In the ghetto

And his mama cries

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Όταν το 1976 ο Παντελής Βούλγαρης γυρίζει την ταινία "Ηappy day", ο Σαββόπουλος ντύνει μουσικά την ταινία.     

Συνεργασία που ξαφνιάζει την εποχή εκείνη ήταν το παράδοξο πάντρεμα ενός καθαρά λαϊκού τραγουδιστή, που οι εξαιρετικές ερμηνείες του σφράγισαν θρυλικά τραγούδια του Καλδάρα.
Η λαϊκή ερμηνεία του Μενιδιάτη, που προερχόταν από άλλη μουσική σφαίρα, έδεσε απόλυτα με το κλίμα και έτσι δημιουργήθηκε αυτό το τέλειο αμάλγαμα, θησαυρός πραγματικός που χαρακτηρίζει γλαφυρά την όλη ατμόσφαιρα της εξορίας στον ίδιο σου τον τόπο.

"Λαϊκός τραγουδιστής "…λοιπόν

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους

με πληγωμένο εγωισμό

όμως είμαι ο τελευταίος

γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Μάνα μου όλα περνούνε

και όλα γίνονται ξανά

όμως τούτη η θητεία

δε σταματάει πουθενά

Να απολυθώ, να φύγω

τι θ’ αντικρίσω, τι θα βγει

τούτο το καψόνι μοιάζει

να είν’ ολόκληρη η ζωή

Όλα τα υπάρχοντά μου

έχουν καεί σιγά σιγά

όμως μέσα δεν αλλάζει

και σιγοβράζει μια φωτιά

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Ήταν το 1917, λίγες μέρες πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. 
Ο Αττίκ έδωσε παραστάσεις σε θέατρα αλλά και μέσα στο τσαρικό παλάτι. 
Τότε γνωρίστηκε με τη Σούρα, μια πανέμορφη χορεύτρια, που εντυπωσίασε τον Αττίκ. 
Εκείνος την ερωτεύτηκε, ήρθαν στην Ελλάδα όπου τα επόμενα δέκα χρόνια συμβίωναν, ενώ το 1926 παντρεύτηκαν.

Όμως, η Σούρα στάθηκε άπιστη και ερωτεύτηκε κάποιον ονόματι Θόδωρο Άγγλο.

Ο Αττίκ πληγώθηκε πολύ μαθαίνοντας για τον έρωτα της γυναίκας του. 
Ο ίδιος κάποια μέρα τους είδε να κάθονται σε κάποιο καφενεδάκι και φεύγοντας να ξεχνάνε το ματσάκι γιασεμιά, που προηγουμένως ο Θόδωρος της είχε προσφέρει. 
Ο Αττίκ αφού έφυγαν, πλησίασε και από το τραπεζάκι μάζεψε τα γιασεμιά. 
Περίλυπος με όλα αυτά, το έκανε τραγούδι. 
Να προσθέσουμε, ότι ο Αττίκ, με την χρυσή καρδιά, λίγο καιρό αργότερα τη συγχώρεσε.

Το 1960, το τραγούδι «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» έγινε μουσική επένδυση και τίτλος της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας του Ανδρέα Λαμπρινού, με πρωταγωνιστές τον Ορέστη Μακρή και την Κατερίνα Βασιλάκου

Το τραγούδι ερμηνεύουν ο Ορέστης Μακρής και η Τζένη Βάνου.

Στων ραντεβού την ερημιά

στα μακρινά καφενεδάκια

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

που μας πουλάνε τα παιδάκια

μαθαίνουν τόσα μυστικά

που όταν χωρίζει κάθε ταίρι

μπαίνουν στον κόρφο βιαστικά

μην παραπέσουν ξαφνικά

σ' ενός αδιάκριτου το χέρι

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

λένε στα ξέγνοιαστα ζευγάρια

που απ' τις αγάπες τους καμιά

ποτέ δε ζει πολλά φεγγάρια

κι έχει μια μόνη ασχημιά

ο έρως που όλους περιπαίζει

πως για μια νέα γνωριμιά

τα τελευταία γιασεμιά

ξεχνιούνται πάνω στο τραπέζι

Και τα δικά μας γιασεμιά

στο τελευταίο καυγαδάκι

χωρίς συγκίνηση καμιά

τ' άφησες στο καφενεδάκι

Κρυφά από σένα, τρυφερά

εγώ τα μάζεψα, κυρία

και από ένα φάκελο ξερά

μου λένε τώρα θλιβερά

τη σύντομή μας ιστορία

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά......

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

«Χρόνια τώρα αυτό το σπίτι έμενε κλειστό στη χαρά και την ευτυχία. 
Λίγες φορές ανοιγόκλεινε τα ματόφυλλά του, τα πορτοπαράθυρα, θες από ντροπή, θες από αηδία για όσα… έγιναν τότε. 
Ένας φόνος και ρήμαξε τρείς ζωές. 
Το θύμα έφυγε χωρίς επιστροφή. 
Ο Γιάννης κλείστηκε μια ζωή στη φυλακή κι η Φρόσω στο δωμάτιό της. 
Όμως, προχτές την Κυριακή, ο χρόνος σταμάτησε για λίγο. 
Γύρισε τη ζωή πίσω.

Λίγο μετά την εκκλησία χτύπησε η πόρτα. 
Στο άνοιγμα της μείναμε όλοι άφωνοι! 
Ήταν ο Γιάννης ο Φονιάς. 
Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης μας κατέκλυσαν. 
Του βγάλαμε γλυκό και την πρώτη έκπληξη διαδέχτηκε η αμηχανία. 
Κουβέντες αδιάφορες σαν αδέσποτες σφαίρες χτυπούσαν από τοίχο σε τοίχο. 
Σαν κάτι να φοβόμασταν, σαν κάτι να σεβόμασταν, δεν είπαμε λέξη για το φονικό.
Άβολοι στα καθίσματα μας, περιφέραμε το άδειο μας βλέμμα χωρίς σκοπό μέσα στη σάλα. 
Μόνο ο Γιάννης καθόταν σχεδόν χωμένος στην πολυθρόνα, με σταυρωμένα χέρια, ήρεμος ή παραιτημένος. 
Σαν να περίμενε την ετυμηγορία ενός άλλου δικαστηρίου, σπουδαιότερου ίσως από το πρώτο.

Ξαφνικά μπήκε μέσα στη σάλα η Φρόσω, κατάλοιπο του χρόνου. 
Μόνο τα μεγάλα της μάτια, στολισμένα με τα δάκρυα της, φανέρωναν τη ζωή πάνω της. 
Αυτή ήξερε τι ήθελε. 
Πήρε τα δύο του χέρια και τα καταφίλησε. 
Κι ύστερα χάθηκε.

Ο Γιάννης έμοιαζε να κοιτάζει άλλους χρόνους κι άλλες εποχές, να κυνηγάει το όνειρο που χάθηκε, φεγγάρια αλλοτινά που έσβησαν για πάντα…»

*Από το βιβλίο του Σωτήρη Στεφανόπουλου «Κρυμμένες Ιστορίες»

   Είναι από τις σπάνιες φορές που τα πράγματα έχουν ανάστροφη πορεία. 
Αυτή τη φορά ένα τραγούδι είναι αφορμή για να γραφτεί μια ιστορία. 
Πρόκειται για τους αριστουργηματικούς στίχους του Γκάτσου, που μελοποιήθηκαν από τον μεγάλο Χατζηδάκη και ηχογραφηθήκαν το 1976 για τον δίσκο «Αθανασία»

" Ο Γιάννης ο φονιάς "

Εδώ έχουμε μια σπάνια ζωντανή ηχογράφηση του 1980 για το Τρίτο Πρόγραμμα μόνο με συνοδεία πιάνου με την Φλέρυ Νταντωνάκη, που δεν υπάρχει στην δισκογραφία.

Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς

κι ενός μεσολογγίτη

Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή

επέρασ’ απ’ το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα

μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί

στα μάτια τα μεγάλα

Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά

και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει

Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς

με του καημού τ’ αγκάθι

Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

" je suis malade "

Ίσως οι πιο πολλοί το ξέρετε από τη Lara Fabian, αλλά η τραγουδίστρια που το ανέδειξε ήταν η Dalida.

Υπάρχει μία φήμη ότι η Dalida έπασχε από βαθιά, πολύ βαθιά κατάθλιψη και ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή και ότι το τραγούδι je suis malade είναι βιογραφικό.

Η Dalida έζησε 2 μεγάλους έρωτες, αρχικά με τον Ιταλό τραγουδιστή Luigi Tenco και στη συνέχεια με τον Γάλλο παρουσιαστή  Richard Chanfray. 
Και οι δύο αυτοκτόνησαν, κάτι που κλόνισε τη Δαλιδά.

Το τέλος της, μοιραία, ήταν ανάλογο. 
Στις 3 Μαΐου 1987 βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της έχοντας λάβει μία ισχυρή δόση βαρβιτουρικών. 
Είχε αφήσει σημείωμα στο οποίο ανέφερε: "Η ζωή μου άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Συγχωρέστε με".

Ακούστε τη συγκλονιστική ερμηνεία της στο θέατρο Olympia στο Παρίσι στις 4 Απριλίου 1981….

Je ne rêve plus je ne fume plus

Je n'ai même plus d'histoire

Je suis sale sans toi

Je suis laide sans toi

Je suis comme un orphelin dans un dortoir

Je n'ai plus envie de vivre dans ma vie

Ma vie cesse quand tu pars

Je n'ais plus de vie et même mon lit

Ce transforme en quai de gare

Quand tu t'en vas

Je suis malade

Complètement malade

Comme quand ma mère sortait le soir

Et qu'elle me laissait seul avec mon désespoir

Je suis malade parfaitement malade

T'arrive on ne sait jamais quand

Tu repars on ne sait jamais où

Et ça va faire bientôt deux ans

Que tu t'en fous

Comme à un rocher

Comme à un péché

Je suis accroché à toi

Je suis fatigué je suis épuisé

De faire semblant d'être heureuse quand ils sont là

Je bois toutes les nuits

Mais tous les whiskies

Pour moi on le même goût

Et tous les bateaux portent ton drapeau

Je ne sais plus où aller tu es partout

Je suis malade

Complètement malade

Je verse mon sang dans ton corps

Et je suis comme un oiseau mort quand toi tu dors

Je suis malade

Parfaitement malade

Tu m'as privé de tous mes chants

Tu m'as vidé de tous mes mots

Pourtant moi j'avais du talent avant ta peau

Cet amour me tue

Si ça continue je crèverai seul avec moi

Près de ma radio comme un gosse idiot

Écoutant ma propre voix qui chantera

Je suis malade

Complètement malade

Comme quand ma mère sortait le soir

Et qu'elle me laissait seul avec mon désespoir

Je suis malade

C'est ça je suis malade

Tu m'as privé de tous mes chants

Tu m'as vidé de tous mes mots

Et j'ai le coeur complètement malade

Cerné de barricades

T'entends je suis malade

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

«Είμαι αναρχικός με την πραγματική έννοια του όρου και όχι του βιτρινοθραύστη. 
Έχω δικό μου κόμμα, του οποίου είμαι ιδρυτής, αρχηγός και μόνος οπαδός. 
Προσπαθώ να βάλλω εναντίον αυτού του συστήματος με το μόνο μέσον που διαθέτω: τη συνεχώς διαμορφούμενη λογική μου».

Άκης Πάνου.

Γενικά είχε μια διαρκή διαμάχη με το μουσικό-δισκογραφικό κατεστημένο, που ήταν πάντα ενάντια στη καλλιτεχνική λογική του.

Το πιο μάγκικο και παράλληλα ανατρεπτικό τραγούδι της σύγχρονης εποχής. 
Το «Aδιόρθω αναρχί». 
Ο Πάνου επινοεί και εκφράζεται με στίχους που περιέχουν μάγκικα κομμένες λέξεις. 
Φυσικά και είναι πρωτοπόρος! 
Στο δίσκο υπάρχει ακόμα ένα τραγούδι το «εφτά νομά σ’ ένα δωμά», γραμμένο με τον ίδιο τρόπο.

Στον δίσκο «Θέλω να τα πω» ο Πάνου δεν ήθελε πρόσωπα στο εξώφυλλο του δίσκου, ο ερμηνευτής όμως δεν τον άκουσε. 
Αποτέλεσμα η δίκαιη και έντονη δυσαρέσκεια του Πάνου και η διαμάχη τους επί διετία.

Η εκτέλεση που ακούμε είναι από τον ίδιο τον συνθέτη, όταν το ηχογράφησε ζωντανά και περιέχεται στον δίσκο «Επειγόντως» του 1989, από παραστάσεις που έδινε μαζί με τον Ρασούλη.

Μαθημε στις κακουχι

άιντε φτου κι απ' την αρχή

τις κουβε και πειθαρχι

αδιορθω αναρχι

Μαθημε στις κακουχι

άιντε φτου κι απ' την αρχή

τις κουβε και πειθαρχι

αδιόρθω αναρχι

Δεν προσκυ ποτέ κανε

λένε όχι λέω ναι

στην κρεμα έχω ανε

με κηδε και ζωντανε

Δεν προσκυ ποτέ κανε

λένε όχι λέμε ναι

στην κρεμα έχουμ' ανε

μας κηδε και ζωντανε

Τι με νοια αν θα πεθα

θα πεθα που θα πεθα

δεν τρομα ο μελλοθα

με σταυρό και γολγοθά

Τι μας νοια αν θα πεθα

θα πεθα που θα πεθα

δεν τρομα οι μελλοθα

με σταυρούς και γολγοθά

Μαθημε στις κακουχι

άιντε φτου κι απ' την αρχή

τις κουβε και πειθαρχι

αδιορθω αναρχι

♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ ♪ 

Είμαστε στο 1946 όταν ηχογραφήθηκε η …"ΜΠΕΜΠΑ."

 Στα μουσικά της χώρας, αρχίζει η μεγάλη κόντρα του λαϊκού και του ελαφρού τραγουδιού. 

Όλη η δεκαετία του ’50 χαρακτηρίστηκε από αυτή.

 Ο Γούναρης, ο τραγουδιστής με τη βελούδινη φωνή είτε σόλο, είτε σε συνεργασία με το Τρίο Μπελκάντο ήταν ο κύριος εκφραστής αυτού του ελαφρού είδους. 

Αυτό που πολλοί Έλληνες αποκαλούν «Ευρωπαϊκό» χωρίς φυσικά να σημαίνει και ότι είναι. 

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης δεν μπορεί το λαϊκό να σηκώσει κεφάλι». 

Το λαϊκό τραγούδι θα πάρει, βεβαίως, τη ρεβάνς πολύ σύντομα, τη δεκαετία του ’60 και θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά τα επόμενα χρόνια.

Στιχουργός του τραγουδιού είναι ο σκηνοθέτης Γιώργος Τζαβέλλας που γεννήθηκε στην Αθήνα.

   Το κομμάτι είναι σε ρυθμό Swing και πρωτοακούστηκε στο θέατρο Σαμαρτζή που ήταν στο χώρο του σημερινού ΟΣΕ.

Εδώ τον συνοδεύει το Τρίο Αρμονία.

Πριν πατήσει τα δεκάξι

Ήταν όλα της εντάξει

Οι καμπύλες και τα φρούτα της τα γνώριμα

μέσα σ’ ένα δύο μήνες γίναν ώριμα

Θαύμαζαν γνωστοί και φίλοι

κάθε νέα της καμπύλη

Τα παιδιά της γειτονιάς της την πειράζανε

κι όταν έβγαινε στους δρόμους της φωνάζανε

Μπέμπα

Πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα, μπέμπα

Κι έχεις γίνει άλλη τόση

και κάνεις πια και μιζ αν πλι

Βρε, τι μπόι έχεις ρίξει, μπέμπα, μπέμπα

Λες και σ’ έχουνε τραβήξει

σε μέρες έγινες διπλή

Μπέμπα, μπέμπα

Πώς το λένε, σ’ αγαπώ

Μπέμπα, μπέμπα

Στο στενάκι εδώ που `χω δυο λόγια να σου πω

Βρε, πώς έχεις στρογγυλέψει, μπέμπα, μπέμπα

Την καρδιά μου έχεις κλέψει

στο λέω δίχως να ντραπώ

Πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα, μπέμπα

Κι έχεις γίνει άλλη τόση

και κάνεις πια και μιζ αν πλι

Βρε, τι μπόι έχεις ρίξει, μπέμπα, μπέμπα

Λες και σ’ έχουνε τραβήξει

σε μέρες έγινες διπλή

Μπέμπα, μπέμπα

Πώς το λένε, σ’ αγαπώ

Μπέμπα, μπέμπα

Στο στενάκι εδώ που `χω δυο λόγια να σου πω

Βρε, πώς έχεις στρογγυλέψει, μπέμπα, μπέμπα

Την καρδιά μου έχεις κλέψει

στο λέω δίχως να ντραπώ

Καλή σας νύχτα…